3 KELİME

Evet geçmişimle hesaplaştığım bir süreç yaşıyorum. Her an ben neden bu noktaya geldim sorusunun cevabı ile meşgulüm. Ve her bulduğum cevap bir diğerinden daha çok canımı acıtıyor. 

Çocukken erkeklerle oynamanın bile yanlış olduğu gerçeği ile yetişmiş biriyim ben. Kuzenlerimle dahi iletişim kurmadan büyüdüm. Birine bakmak, beğenmek, konuşmak, sevmek, sevilmek.. Her şey günahtı. Bugün hala bir erkeğin yüzüne bir iki saniyeden fazla bakmaktan çekinen biriyim. 

Hiç sevgilim olmadı. Olacak gibi olunca, "haram günah yasak" denilen üç kelimeyi karşımda buluyordum. Peki ne oldu. 38 yaşına geldim. Sevmeden sevilmeden..

Artık çevremdeki insanlar bana "bu saatten sonra ikinci turunu atanlara bakacaksın" diyorlar. Evlenmiş ayrılmış, çoluk çocuklu adamları tavsiye ediyorlar. Kimse madalya takmadı, aferin demedi. 

Benimkisi üç kelime ile bitirilmiş bir hayat. Gerçekten çok pişmanım. Bugün geldiğim noktada kocaman bir pişmanlık var. Ve bir de nefret. Bana bu kaderi layık gören tüm insanlardan nefret ediyorum. 

Bir kafeste, kapana sıkışmış, zincirlenmiş, karanlık zindanlara atılmış gibi hissediyorum. Artık her şey için çok geçmiş gibi geliyor. Müebbete mahkum edilmişim gibi.. 

Hiç bir zaman dünyaya gelmeyecek biliyorum ama bir kızım olsun isterdim. Benim gibi olmasına asla izin vermeyeceğim bir kızım olsun isterdim. Belki onda yaralarımı sarabilirdim. Belki bir şekilde ben de onunla birlikte yeniden çiçeklenirdim..