Bir Yer Bulalım Dünya'dan Uzak

Hani şarkıda diyor ya "bir yer bulalım dünyadan uzak.."

Dünyalı olmayı beceremedim. Asırlık bir çınar gibi dimdik duruyor gibiyim hayata karşı. Fakat dallarım en hafif bir rüzgarda kırılıyor, yapraklarım amansız dökülüyor. Herkese ve her şeye kırgınım. Kızgın değilim. Kırgınım. 

Belki de kabahat bendedir,  bilemiyorum. Ben dünyalı olmayı beceremiyorum. İçimde bir çağlayan var, en coşkun haliyle akan. Fakat önünde aşılmaz setler. İçimde bir volkan var kaynayan. Kendimden taştım, kabıma sığamıyorum. 

Dinleyenim yok, anlayanım da. Anlatmak zor zaten. Kimseye anlatamıyorum. 

Yüklü bir bulut gibiyim, yağamıyorum. Var olmanın ağır yükü omuzlarımda. 

Yazmaktan başka çare bulamıyorum. 

(Bu kısmı bir okurumun yorumunu cevapsız bırakmamak adına yazıyorum. Yukarıdaki duygularımla alakası yok fakat yeni bir konu başlığı da açmak istemedim. 

Bana bir akli bir de nakli delil sunarak ilaç olmaya çalışmışsınız. Bir zamanlar ateist siteleri ziyaret edip benzer şeyleri ben de oradaki "zındıklar" için yapardım. Islah etmek, doğruyu onlara göstermek ve hakikati bulmalarını kolaylaştırmak vazifemdi. Cennete tek başıma gidemezdim. Tebliğ görevimi yerine getirmenin huzuru benim için bir başkaydı. Fakat bugün geldiğim noktada oradaki bir çok insandan farklı hissediyorum kendimi. Çünkü tanıştığım ve konuştuğum inkarcı tayfanın çoğu altı boş bir imanın yıkılışını yaşıyorlardı. Aslında çok da bir şey bilmediklerindendi bütün bu inkarlarının sebebi. Fakat ben bile bile bu noktadayım. Emin olun söyledikleriniz bana yeni bir ufuk açmıyor çünkü bu süreçte ben kendi kendimle çok savaştım. Bir sabah kalktığımda aniden olmadı hiç bir şey. İnkarı inkar sürecim oldukça sancılı geçti. Artık sizin çerçevenizden bakacak olursak ben umutsuz nir vakayım. Bence kendinizi yormayın. Gel gelelim bilinmezlik meselesine. Elbette bilinmezliğin bilinebilir olma ihtimali de vardır ama ben bu ihtimali de bilebileceğimizi düşünmüyorum. Sen bilemezsin fakat farklı frekansta yaşayan insanlar bilebilir diyorsunuz. Haklı olabilirsiniz. Fakat yine bu onların tecrübesi ve onları bağlar. Ben onların bunu tecrübe ettiklerine inanmadığım için suçlanamam. Şüphe duymak en temel hakkımdır eğer ben de tecrübe edemiyorsam. Bakınız İbrahim kıssasına, Musa kıssasına. İkisi de direkt Allah'la konuşuyor yine de mutmain olmak için isteklerde bulunuyorlar. Ben neden tecrübe etmeden inanmak zorundayım? 

Neyse bu soruları cevap verin diye yazmadım. Cevabı ile ilgilenme aşamasını da çoktan geçtim, iman güzel şeydir insanı hayata bağlar, umut verir, elinden tutar. Umarım onu hiç kaybetmezsiniz. Kimsenin yerimde olmasını istemem zira. Selametle kalınız)