Uzatma Dünya Sürgünümü Benim

Bayağı olmuş dertleşmeyeli. Kendini keşfetme ve kabul ettirme yolunda büyük krizler yaşadığım bir dönemin ardından yeniden hayata dönmeyi başardım. Şairin dünyayı sürg0n gördüğü noktadayım. Günler geçsin diye koğuşunda bağlama çalıp tesbih dizen ardından her gün belli bir zaman dilimde avluda volta atan tahliye olacağı günün hesabını yapan bir mahkum gibiyim. Sabahları dikiş kursuna gidiyorum. Bağlama hocası bana fazla gergin geldiği için. Yoksa tercihimi ondan yana kullanırdım elbette. Fakat Hayat benim için yeterince gergin bir yer zaten fazlasına gerek yok. Öğleden sonra bir yemek molam var. Annem ne pişirirse onu yiyorum. Ardından volta saati. Kimsesiz sokaklarda yürüyorum. Issız ve sessiz bir yürüyüş hali. Sonra kitap okuma saatine geçiş yapıyorum. Şu sıralar psikianalize merak sardım. Belki bir yazımda da okuduklarımdan bahsederim kimbilir. Sonra gün batmaya dönüyor ben de yatağıma. Bu zindanda sürgün hayatıma devam ederken çokça ziyaretçim oluyor elbette. Beni hiç "yalnız" bırakmıyorlar. Ama ben hep yalnızım. Yanımdalar, swslerini duyuyorum, görüyorum gözlerimle gözlerini. Dokunuyorum bazen. Bazen beraber ağlayıp beraber gülüyorum da ama ben hep yalnızım. Farkındalığı yüksek insanların intihar eğiliminin yüksek olduğu söyleniyor. Geçenlerde Zeki Demirkupuz'du galiba bir filmden bahsediyordu. Diyor ki filmi anlatırken, bunu yazan adamın dünya ile ilgili farkındalığı o kadar yüksek ki nasıl hala intihar etmemiş şaşırıyorum. Bir süre sonra öğreniyor ki senarist intihar etmiş.. Biraz böyle bir yerde hissediyorum kendimi ama ben senarist kadar cesur değilim. O yüzden müebbet de olsa cezam idam edilmediğim için hala şükrediyor olabilirim. Bunca yorgunluğuma rağmen hayatı bu kadar seviyor olmam beni şaşırtıyor. Gökyüzünü, çiçekleri, güneşi, yıldızları, çocukları, çakıl taşlarını, uzun boylu adamları, güzel kadınları, dağları, bozkırı, ağaçları, tatlı meyveleri, aynaya baktığımda kendimi, kitapları, resimleri, su sesini, kuşları, çikolatayı, kebapları.. Sevdiğim bunca şeyin olmasına şaşırıyorum. Ben sevmeyi swviyorum. Hayata bağlandığım parola bu olabilir. Sevmek. Beni üzenleri de sevmek. Zindanımı da sevmek. Sürgünümü de. Bir hikayeyi bitirme çabama rağmen hikayenin içinde hala ayakta kalmayı başarmış olmayı sevmek..