Hasretistan

Uzun bir yolculuktayım sanki. 
Evimden çok uzaklarda. 
Gidiyor muyum dönüyor muyum, meçhul. 
Yanımdaki koltuk boş. 
Birileri oturuyor, biraz sohbet muhabbet.. derken herkes, evine..
"Sen nerede ineceksin" diyor biri.
Ben buraların yabancısıyım galiba? Bilmiyorum ineceğim yeri.
Gidiyor muyum dönüyor muyum, meçhul.
Yol uzadıkça uzuyor. Sesler yoğun. Yanımda birileri..
Gelip gelip gidiyorlar.
Bazen günebakan tarlaları bazen papatyalar karşılıyor beni. 
Bense merak ediyorum, ineceğim yeri.
Orada da var mıdır acaba?
Gelincik çiçekleri.
Akşam oluyor sonra. Kayıyor yüreğim yıldızlara.
Sabah olacak biliyorum. Ve inecek birileri.
Yanımdaki koltuk yine boş.
Ardından dileklerimi bindiriyorum salıncaklara
Haber salıyorum, kışa, yaza, sonbahara.
Bitecek bu yolculuk diyorum
Belki bir yıl belki bir ay belki az sonra
Zamanını bilmiyorum.
Özlüyorum, gözlerim doluyor,
Sesim titriyor, sevgi sözcükleri söyleyemiyorum.
Utanıyorum.
Yol tek yön ve kavşak yok.
Dönemiyorum.
Cam buğulu..
Gözler mahmur, uykulu..
"Uyuma az kaldı, şimdi ineceğiz" diyor annesi.
Yanımdaki koltuk yine boş.
Bugün gökyüzü olmak istiyorum. 
Gürlemek özgürce ve yağmak bardaktan boşanırcasına..
Islanmak istiyorum hatta.
Kendi yağmurumda ıslanmak.
Bir anda döneceğim geri
Karşımda şemsiyesiyle biri.
Bana uzatıyor, "hasta olursun" diyor.
Geldim galiba diyorum. 
Burada ineceğim.
İşte burası benim evim.
Sarsılıyorum önce
Sonra uyanıyorum.
Karşımda bir tabela:
"Hoşgeldiniz Hasretistan'a"
Gidiyor muyum yoksa dönüyor muyum, meçhul
Ama geliyorum o kesin.
Nihayet Geliyorum,
Kendime.