Susuyorum

Son zamanlarda yazmaz oldum.  Meselelerin yazılmayacak kadar büyüdüğü zamanlardayım. Yazmak istiyorum ama elim gitmiyor yahut her yazışın peşi sıra kelimeler kendi kendini imha ediyor. Her geçen gün bir diğerinden daha da zorlaşıyor imtihan. Her geçen gün biraz daha susuyorum. Konuşmanın faydasızlığını fark edeli az olmadı. Hem fayda etse ne fayda! Dil düğümleniyor, ses kesiliyor, söylemek istiyorum ama söyleyemiyorum. Suskunluğu dua edindim. "Sen meseleyi biliyorsun, Rabbim" diyorum, susuyorum. 

Hz. Eyüp geliyor aklıma. En zor anında "sen merhametlisin" diyor ve susuyor. Hz. Yunus, "ben kendime zulmettim, seni tenzih ederim" diyor ve susuyor. Hz. Musa "senden gelen her hayra muhtacım" diyor ve susuyor. İstemiyorlar. Bana sıhhat ver, beni balığın karnından kurtar, bana bir rızık kapısı, bir yuva, bir de eş.. demiyorlar. Yalnızca "Rabbim sen ne yapacağını bizden iyi bilirsin, halimiz arz-u halimizdir" mealinde cümleler ediyorlar. Allah ne yapıyor peki? Anında sınavı sonlandırıyor ve istediklerinden daha iyisi ile onları rızıklandırıyor.

Dikkat ettim, Hz. Zekeriya da dua ediyor, Hz. İbrahim de, Meryem'in annesi Hamne'de. Fakat onlar isteklerini açık ve net bildiriyorlar. Bir evlat! Allah onların da duasını kabul ediyor fakat her biri bu duanın cevabı ile imtihan olunuyor. Zekeriya Yahya ile, İbrahim İsmail'le, Hamne Meryem'le..

Bundan sebep, meseleyi Rabbe bırakmaya karar verdim. "Rabbim sen mevzuyu biliyorsun" diyorum ve susuyorum.

Selametle.