Hiç Bir Şey Eskisi Gibi Değil

Pandeminin ilk günleriydi. Artık hiç bir şey eskisi gibi olmayacak nidaları dillendiriliyordu. İnanmak istemedim ya da inanmadım. Olmaz dedim. Burası Türkiye. Öyle kolay eski alışkanlıklarından vazgeçemez. Kültürel kodlarını değiştiremez ha dediğinde. Bir virüse kurban edemez tüm geleneklerini. Bende jeton hep geç düşer zaten. Hakikati anlamam zaman alır. Kolay kabullenemem. İnkarda direnirim.

Tam bir yıl geçti. Maskeli koca bir yıl. Sosyal Mesafeli. Kademeli kademeli alıştırıldık her bir kurala! Normalin normal olmadığına inandırıldık.  Yasaklara susmayı öğrendik. Bedava olan tek şey de elimizden alındı. Nefes almak dahi ücrete tabi artık.

Bugün yine okullar açıldı :) Buradaki iki nokta ve bir parantezin anlamını gelecek nesiller hiç bir zaman bilemeyecek eminim ama siz neden güldüğümü iyi biliyorsunuz. Yüzünü görmeden koca bir dönem geçirdiğim öğrencilerimle buluştum, bugün. Önceleri simaları tanır, adlarını hatırlayamazdım, şimdi adlarını biliyorum ama simalar yabancı. Öğrenci dediğinin ödevi evde kalır, kamerası ve mikrofonu bozuk olur malum. Bizimkiler de öyleydi işte. Yüzlerine hasret bir koca dönem geçirdik uzaktan uzağa. 

Bugün okullar açıldı açılmasına da pek bir heyecansız. Her an eve dönün emri gelecekmiş gibi. Hevesimiz kursağımızda kalacakmış gibi. İstiklal Marşı dahi coşkusuzdu, kısık ve ruhsuz.. Okul soğuk. Öğrenciler korkulu ve hissiz.

Bizden çok şey çaldılar. Bizi çaldılar. Ölmeden mezara koydular diyor ya bir ağıtta.. Bizi mezara koydular..