Kızıl Goncalar 2

Selam ile başlayalım söze. Uzun zamandır yazacak kayda değer bir mevzu bulamıyordum. Fakat buraya uğramam gereken derin mevzularım var artık. 

Ciddi depremler yaşıyorum, içeride bir yerlerde. Yıkılıyor tabularım birer birer. Enkaz altında kalacaklardır korkuyorum. Her şeye rağmen direniyorum. İçim başka dışım bambaşka şimdi. Herkese anlatamıyorum. Anlatacak dost bulamıyorum. Anlayamazlar biliyorum, anlasalar da derman olamazlar. Dermanı yok gibi çünkü..

Kızıl Goncalar, her pazartesi bende ayrı bir sarsıntı yaşatıyor. Hani zaten bir depremim var hali hazırda. Bir de artçılarla uğraşıyorum.. Yıkılmayan yerleri de bu dizi yıkıyor. 

Şimdiye kadar izlediğim en etkileyici dizi. Çünkü beni anlatıyor, bizim mahalleyi. Yaralarımı kanatıyor. Bir ömrü kimler şekillendirmiş görüyorum. Ben olma mücadelemde neler yaşadığımı daha iyi anlıyorum. 

Benim doğduğum evde reis babaannemdi. Ve babaanemin reisi de bu dizide anlatılan tarikat. Babaanem onların gerçekleri ile beni yetiştirmeye çalıştı. Aslında bu yazıyı onun kabri başında yazmak istiyordum. "Ne olur ses ver" demek istiyorum. Ben neredeyim? Bana ne yaptın? Doğru olan bu mu yoksa aksi mi? Benimle konuşsun istiyorum. Bilinmezliklerle dolu bu hayatta yolumu kaybetmek üzereyim.

Bu yaşıma kadar sıratı müstakim üzerine olduğumu düşünüyordum, bugün geldiğim noktada hiç nir şeyden emin değilim.

Ben artık eski ben değilim. Şu gökkubbe altında varoluşsal sancılar çekiyorum. Azalır diye umut ederken her geçen gün şiddetini artıran sancılar bunlar. Anlam aramaktan yoruldum. Anlamsızlık anlam kazanmaya yaklaştı.. 

Yorgunum.