Gerçekten Nasılsın?

Hormonlarımın üzerimde kurduğu hakimiyetten bahsetmiştim malum. 3 günlük yoğun bir hava muhalefeti ile baş eden ruhum yine yıkılmadan ayakta kalmayı başararak bu canına yandığımın imtihanında bir level daha atladım. Kendimi alkışlıyorum.

"İyi olacak hastanın doktor ayağına gelir" derler malum. Ben de yoldaki işaretleri ciddiye alırım. Kendime bir ilaç ararken Tedx konuşmalarının Erzurum'da yapılacağı bir etkinliğe denk geldim. Niyetimi halis tutup ilk çıkan konuşmacıyı kendime şifacı seçtim. Sahneye ilk olarak bir klinik psikolog çıktı. Adını ilk kez duyduğum bu genç hanım, kendi çocukluk travmalarından bahsedip onları nasıl olumluya çevirdiğini, ailesini affederek iyileştiğini anlattı. Fakat gördüğüm kadarıyla gerçek anlamda iyileşmiş biri yoktu sahnede. Söz konusu şeyleri anlatırken beden dili hala biraz annesine kızgın bir çocuğun beden dili gibiydi. Neyse mevzumuz bu değil esasında. Mevzu tam da bana ilaç olacak noktaları söyleşiden çıkarıp ecza dolabına atmamdı. 

Sahnedeki hanım kızımız, çocukken çektiği karın ağrısından bahsetti. Gittikleri doktor " son zamanlarda bir şeye üzülmüş  olabilir misin" diye sormuş. Ve bu soru ile bu hanım kızımızın o gün psikolog olma serüvenindeki  temeli atmış aslında. Sevgili klinik psikoloğumuz kendine bir borç bilmiş bu durumu. İnsanlara "nasıl" olduğunu sorma borcu.

Son üç gündür yaşadığım duygusal süreç beni kabuğuma çekti. Kimseyle konuşmak istemiyordum. Sessizliği kendime seçme kararım vardı. Ve ne mi oldu? Yazın ortasında soğuk almamışken, grip olmamışken sesim kesildi. Evet gerçekten konuşamıyorum. Ve işte bu arkadaşın dediği gibi bedenim bu gönülden ettiğim duaya yanıt verdi. Soru sorsalar da cevap veremiyorum:) 

İnsanlar neden sesimin kesildiğini sorarken fiziksel sebeplerden örnekler veriyorlar. Farenjit mi var soğuk mu aldın, dondurma mı yedin? Ferhat Göçer'in dediği gibi "şimdi eşim dostum beni hastayım sanıyor, yastayım hiç kimse bilmiyor.."

Aslında gerçek mana da kimse derdimi sormuyor. Hayatımdaki tek eksiğin bu olduğunu anladım. Birinin gerçekten "nasıl" olduğumu sormasını istiyorum. Sarılmasını, benimle ağlamasını, "üzülme geçecek" demesini. Hastalığımın asıl sebebi bu esasınsa. Çaresi ise yok dünya hayatında. 

Ve yine bu tatlı hanım bedeniniz uyarı vermeden önce size bu soruyu soracak yerlere başvurun uyarısı verdi. Fakat parasını verdiğim için birinin bana nasıl olduğumu sorması da beni iyi etmeyecek biliyorum. Çünkü diyorum ya bana "gerçekten" halimi merak ettiği için, benim adıma endişelendiği, üzüldüğü için birinin "nasılsın" demesine ihtiyacım var. O zaman belki iyileşirim kim bilir..

Selametle